Eén keer per jaar zijn ze alle 29 bij elkaar: de fietsende ambulancemedewerkers of kortweg: de bikers. Dat is op de bikerdag, een dag vol instructie, casuïstiekbesprekingen en fietsoefeningen. 11 juni was het weer zover.

Mark Hoefman werkt als ambulanceverpleegkundige bij UMCG Ambulancezorg, Ekelien Beimers doet hetzelfde werk bij Kijlstra. Toch zitten ze in hetzelfde Friese bikerteam. De Friese evenementen waarvoor een bikerteam ingezet kan worden, zoals de Sneekweek en de Visserijdagen in Harlingen, verdelen ze onderling. “Logisch dat we die als RAV Fryslân samen oppakken”, zegt Ekelien. “We voelen ons gewoon collega’s van elkaar.” Mark: “Er is ook een Drents bikerteam. Dat verzorgt de evenementen in Drenthe, zes dit jaar, waaronder de Zuidlaardermarkt en het bloemencorso in Eelde. Drentse collega’s kunnen natuurlijk ook in Fryslân fietsen en andersom. In totaal zijn er 29 bikers.”

Uitdagend
Drukbezochte evenementen zijn vaak lastig bereikbaar voor de ambulance. Een fiets is dan sneller en wendbaarder. De gele fietsen van het bikerteam (mét ambulancestrepen) zijn uitgerust met vier dikke fietstassen. Erin zit een basisuitrusting
voor het verlenen van eerste hulp of het starten van een reanimatie. Sinds vorig jaar is er zelfs een hartmonitor aanwezig. “Het is handig dat we samen één fietsenpark hebben, zodat beide organisaties met dezelfde materialen en dezelfde indeling van de fietstassen werken. Dat werkt efficiënt en snel.”

Strontvervelend
“Een jaar of zes geleden werd ik gevraagd voor deze functie”, blikt Ekelien terug. “Ik hoefde niet lang na te denken, het leek me uitdagend om op deze andere manier hulp te verlenen. Je bent lekker buiten en wie kan dat nou zeggen: ik doe mijn werk op de fiets!” Voor Mark, ook zes jaar biker, was het vooral het fietsen zelf dat hem deed solliciteren. “Ik ben sportief en
doe ook triatlons. Daarnaast geniet ik van het contact met de mensen. Doordat we soms dwars door de mensenmassa moeten, hebben we meer gesprekjes onderweg.” Vroeger hadden de fietsen een blauwe zwaailamp en sirene maar daar schrok men van. Nu hebben de bikers een fluitje om hun nek. “Maar meestal roep ik gewoon: Opgepast, ambulance!”, zegt
Mark. “Dan gaan ze wel opzij.” Ekelien: “Op zo’n evenement kom je wel eens dronken mensen tegen, dan zijn ze soms
strontvervelend. Maar dan nog vind ik het leuk.” Mark weer: “Haha, en iedereen wil achterop!”

Kwetsbaar
Soms zijn de (dronken) mensenmassa’s ook een last. “Als je daadwerkelijk hulp aan het verlenen bent, ben je als biker ook kwetsbaar”, zeggen de twee. “Als het grimmig wordt, zetten we onze fietsen tussen ons en de mensen. Of we maken een kringetje van fietsen rond het slachtoffer zodat er wat ruimte blijft om te werken.” “We hebben direct contact met de politie. Zij komen ook altijd ter plaatse en zorgen dan voor onze veiligheid en werkruimte”, vertelt Mark. “Wij bikers hebben daarnaast een oortje in en een tracker bij ons zodat het commandocentrum precies ziet waar we zijn. Om ons naar de ongevalsplek te loodsen, hoor je dan in je oor: ga hier maar naar links, en nu naar rechts. Heel dynamisch.”

“Wie kan dat nou zeggen: ik doe mijn werk op de fiets!”

Nuttige dag
Om biker te worden, hoef je geen speciale opleiding te doen. Wel wordt eenmaal per jaar een verplichte bikerdag georganiseerd voor álle bikers, zowel van Drenthe als Fryslân. Woensdag 11 juni was het weer zover, in Drachten. “Het was een erg leuke dag maar vooral ook weer heel nuttig”, vindt Ekelien. “Een vast onderdeel is bijvoorbeeld het afstemmen wat er in de fietstassen zit. De meeste bikers worden maar een of twee keer per jaar ingezet, dus goed om daar een keer extra in te duiken. Zeker omdat we sinds kort nieuwe tassen hebben.” Daarna besprak de groep een paar interessante casuïstieken en tot slot togen de bikers naar de bossen van Appelscha voor een fietsclinic, om bijvoorbeeld noodstoppen en uitwijkmanouevres te leren maken. De dag werd afgesloten met een etentje, want, zeggen Ekelien en Mark: “Teambuilding is ook belangrijk!”